دریایِ شنیِ «اوباری» محوطه‌ای وسیع از شن‌تپه‌های مرتفع در منطقه‌ی «فزان» در جنوبِ غربی لیبی است. ۲۰۰۰۰۰ سال قبل، این‌جا منطقه‌ی مرطوب و حاصلخیز بود که باران زیادی در آن می‌بارید و رودخانه‌های جاری فراوانی داشت. این رودخانه‌ها، دریاچه‌ی بزرگی را تغذیه می‌کردند، دریاچه‌ای به اندازه‌ی جمهوری چک در آبگیر فزان که به آن دریاچه‌ی «مگا فزان» می‌گفتند. در ادامه با ناخدای سفر همراه باشید.
در آن دوران که اصطلاحاً به آن دوران مرطوب می‌گویند، این دریاچه به بالاترین اندازه‌ی خود یعنی ۱۲۰۰۰۰ کیلومترمربع رسید. تغییرات آب و هوا باعث شد تا این ناحیه، درواقع بخشی از ساهارا، به‌مرور زمان خشک‌شده و بین ۳۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سال قبل، رفته‌رفته تبخیر شود.
امروزه بقایای این دریاچه به شکل دریاچه‌های کوچکی در میان شن‌تپه‌های مرتفع شبیه لکه‌های مرطوبی در بیابان پخش شده‌اند. در حال حاضر حدود ۲۰ دریاچه در واحه‌های زیبایی با نخل‌هایی در حاشیه‌ی دریایِ شنی اوباری وجود دارد که به شکل ناهنجاری‌هایی در محیط سخت و زمخت بیابانی سر برآورده‌اند.
دریاچه اوباری لیبی
دریاچه‌های اوباری بسیار نمکی و شور هستند. این مسئله به خاطر آن است که این دریاچه‌ها به‌طور مداوم تبخیر می‌شوند و هیچ رود دیگری نیست که به آن بریزد و آنها را پُر کند (لیبی هیچ رود پایدار و قدیمی‌ای ندارد که عمری چندین ساله داشته باشد). این مسئله باعث شده که مواد معدنی حل‌نشده در آب این دریاچه‌ها متراکم شود. برخی از این دریاچه‌ها تقریباً پنج‌برابر شورتر از آب دریا هستند.
برخی از آنها به خاطر وجود جلبک‌های مقاوم به نمک، تقریباً به رنگ قرمزِ خونی درآمده‌اند.
