چاله آبی بلیز

چاله آبی بلیز – عمیق ترین چاله آبی دنیا

بلیز کم جمعیت ترین و کوچک ترین کشور منطقه آمریکای مرکزی محسوب میشود. این کشور کوچک ، بزرگ‌ترین شهر مایایی، بلند‌ترین صخره‌ی مرجانی که در نیم‌کره‌ی غربی امتداد می‌یابد و بیشترین جمعیت پلنگ‌های خالدار آمریکایی را در خود جای داده‌ است.. این کشور همچنین در دسترس‌ترین و وسیع‌ترین غارها را در اختیار غارشناسان و غارنوردان باتجربه و مبتدی گذاشته و فرصت‌های نامحدود و بی‌نظیری از غواصی اسکوبا را به مسافران و گردشگران عرضه می‌کند.

این کشور که قبلاً با عنوان هندوراس بریتانیا شناخته می‌شد، استقلال خود را از بریتانیا در سال ۱۹۸۱ به دست آورد و به دومین کشور جوان نیمکره‌ی غربی مبدل شد. این کشور هیچ شهر بزرگی ندارد و با جمعیتی در حدود ۲۸۰۰۰۰ نفر یکی از کم‌جمعیت‌ترین کشور‌های دنیا بحساب می آید. از جنوب با هندورس، از غرب با گواتمالا، از شمال با شبه‌جزیره‌ی یوکاتان (Yucatan) مکزیک و از شرق با دریای کاراییب احاطه شده‌است.

بلیز نه فقط به خاطر پارک‌های ملی بزرگ، بلکه به دلیل در اختیار داشتن یک پدیده‌ی طبیعی جذاب و شگفت‌انگیز به نام “گودال آبی بزرگ”، شهرت یافته. این پدیده به تنهایی حاصل یک رویداد زمین‌شناسی نیست بلکه نتیجه‌ی چهار دوره‌ی کاملا مستقل است که در ۱۵۳ هزار، ۶۶ هزار، ۶۰ هزار و ۱۵ هزار سال پیش در عصر یخبندان روی داده است.

( برای اطلاع از شرایط ویزای انگلیس کلیک فرمایید ) .

شگفت انگیزترین پدیده آبی دنیا،چاله آبی بلیز است که لقب عمیق ترین دریای دنیا را به دریاچه بلیز داده است.حفره ای با عمق 125 متر که عمر آن به 65هزار سال قبل،یعنی اواخر عصر یخبندان می رسد.
عجیب ترین ویژگی این چاله آبی، شکل منظم آن است که یک دایره کامل و بدون نقص را با قطر 300 متر را نشان میدهد.

محدوده‌ی جغرافیایی گودال آبی بزرگ

به طور کلی، گودال‌های آبی، گودال‌هایی دایره‌ای شکل در زیر آب هستند که معمولاً در مناطقی با توپوگرافی کم‌ارتفاع دیده می‌شوند و به این دلیل گودال آبی نام گرفته‌اند که رنگ آبی خیره‌کننده‌ی آنها را با اطرافشان متمایز میکند. گودال آبی بزرگ نیز نزدیک یکی از سه آب‌سنگ بلیز، واقع شده‌است. این گودال ۳۰۰ متر عرض و ۱۲۵ متر عمق دارد. البته هنوز بر سر این مقادیر اختلاف نظر وجود دارد و این اعداد با توجه به فعالیت‌های زمین‌شناسی که در این ناحیه در حال انجام است به طور متوالی تغییر می‌کنند. دانشمند مشهور، ژاک ایو کوستو (Jacques-Yves Cousteau) در سال ۱۹۷۱، این گودال را کشف کرد.

طی سفرهای اکتشافی، دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که توپوگرافی این گودال، کارست (Karst) است. یعنی پدیده‌ای متشکل از سنگ آهک، سنگ گچ و دولومیت. این توپوگرافی مشخصه‌ی گودال‌های آبی و غار‌ها است. دانشمندان، استالاکتیت‌هایی نیز در این غارها کشف کرده‌اند که نشان می‌دهد این منطقه در تاریخ زمین‌شناسی، بالاتر از سطح دریا قرار داشته‌است.

گرچه گودال‌های آبی دیگری نیز در باهاما، استرالیا و مصر یافت شده‌اند اما وسعت این گودال و تنوع زیستی آن، این گودال را از سایر موارد مشابهش متمایز می‌کند. صخره‌های مرجانی و گودال آبی بلیز، گونه‌های مختلفی از مرجان‌ها و بی‌مهرگان را در خود جای داده‌است. به علاوه، این گودال مکان مناسبی برای علاقه‌مندان به غواصی و محققان علوم زیستی است. به منظور حفاظت از این منطقه در برابر آلودگی و انقراض گونه‌ها، کشور بلیز، گوفه‌کشی یا ترالینگ را از سال ۲۰۱۰ ممنوع کرده‌است.